Eski anılara gittik bugün kızımla..
Neler yapmışız neler..
Ne gemiler, otobüsler, uçaklar...
Ne abajurlar ,ne hayvanlar kalmış yapmadığımız ..
Ne Çanakkale şehitliklerimiz..
Oyun oynamak, faaliyet yapmak ,etkinlik düzenlemek onunla hatta seyahat etmek çocukluğuma dönmek adeta benim için.
Ne stres kalıyor insanda ne tasa..
Ağlamak mı ?
18 aylıkken yaşadığım bir olaydan söz etmek gerekirse ,alışveriş merkezinde küçük hanım ağlamaya başladığında,cesaretimi toplayarak aynı şekilde davranmaya başladım.Birlikte alışveriş merkezini birbirine kattık diyebilirim.
Sustu..
Anne kalk dedi.
Çok kötü değil mi herkes bize bakıyor dedim .
Evet gidelim dedi.
Ve sonra empatiden söz ettim.
Oyuncaklara gittiğimizde kartımızı doldursak ta hepsine binemeyiz sınırımız olmalı dedim.
İdareyi bilmeliyiz dedim.
Her gördüğümüzü alamayız ..
Ve bunlara uygun masallar anlatmaya başladım.
Evde de empati ne demek iyi kavradıktan sonra birlikte gezmek çok daha keyifli oldu.
Onlar sadece minik insanlar.
Anne karnında anlayan varlıklar doğduktan sonra nasıl anlamaz.?
Israrcılık lazım bu durumda.
Çocuk sizi yıldırmamalı.
Velhasıl birlikte konuşabileceğimiz çok konu var dostlar.
Ve oynayacağımız oyun,yapacağımız oyuncak ve etkinlik..
Bizimle olup sevgiyle ve keyifle kalmanızı kalpten dilemekteyiz. 😊
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder